با بدترین CPU های تاریخ آشنا شوید؛ از اینتل Core i9 تا AMD Phenom

فهرست بهترین پردازنده ها دائماً تغییر می کنند و معمولاً AMD و اینتل برای تولید پردازنده های برتر با یکدیگر رقابت می کنند. اگرچه دو شرکت مذکور پردازنده های شگفت انگیزی ساخته اند، سی پی یوهای بی ارزشی نیز در فهرست محصولات آن ها وجود دارد که برخی از آن ها جزو بدترین پردازنده های تاریخ محسوب می شوند.

در این مطلب، ۷ مورد از بدترین سی پی یوهایی را که AMD و اینتل تابه امروز تولیده کرده اند، معرفی می کنیم. این پردازنده ها پس از بررسی آرشیو سی پی یوهای تولیدشده این دو شرکت طی چند دهه گذشته شده اند. برخی از این پردازنده ها، مثل Core i911900K و FX9590، جدید هستند و تاریخ تولید برخی دیگر به نخستین روزهای تولید کامپیوترهای سفارشی بازمی گردد. صرف نظر از زمان ساخت، هریک از این هفت پردازنده به دلیل قیمت، مصرف برق، حرارت بالا یا عملکرد ضعیف بدنام هستند.

فهرست این پردازنده ها به شرح زیر است:

اینتل Core i911900K سال ۲۰۲۱
ای ام دی FX9590 سال ۲۰۱۳
اینتل Core i77740X سال ۲۰۱۷
ای ام دی Phenom (فنوم) سال ۲۰۰۷
اینتل پنتیوم ۴ Willamette (ویلامت) سال ۲۰۰۱
ای ام دی E240 سال ۲۰۱۱
اینتل Itanium (ایتانیوم) سال ۲۰۰۱

Core i911900K اینتل

Core i911900K هنوز پردازنده جدیدی است اما باوجود نقدهای منفی فراوان و وضعیت اسف بار آن، آن طور که باید توصیف نشده است! اینتل در زمان عرضه این پردازنده، آشکارا در دوره گذار قرار داشت. پت گلسینگر، مدیرعامل فعلی اینتل، فقط یک ماه قبل از عرضه این پردازنده، سکان هدایت شرکت را به دست گرفته بود و اینتل به شدت بر نقشه راه پردازنده های جدید و معماری نسل دوازدهم Alder Lake متمرکز بود. 

عرضه نسل یازدهم پردازنده ها اجباری به نظر می رسید؛ اینتل یان کار را صرفاً برای اینکه بگوید پردازنده های جدیدی عرضه کرده، انجام داد. این نسل به سرعت کنار گذاشته شد اما Core i911900K همچنان مانند لکه ننگی بر کل این نسل باقی مانده است. کانال یوتیوبی گیمر نکسوس (Gamer’s Nexus) در زمان عرضه این پردازنده، آن را «اسف بار و غم انگیز» خواند. سایت تک رادار (TechRadar) هم اذعان کرد این پردازنده تداعی کننده احساس تلاش ناامیدانه شرکت برای حفظ حضورش در بازار تا برداشتن گام بعدی است. کانال یوتیوبی Hardware Unboxed نیز Core i911900K را بدترین پردازنده پرچم دار اینتل در تاریخ دانسته است.

دلیل این اظهارنظرها با گذشت زمان روشن شده است. اینتل می کوشید در کنار پردازنده های Ryzen 5000 شرکت AMD جایگاهی به دست بیاورد و Core i911900K این هدف را به بدترین شکل ممکن محقق کرد!

Core i911900K آخرین نسل فرایند ۱۴ نانومتری اینتل بود، فرایندی که اینتل توانست با اعمال تغییرات جزئی در دوره ای تقریباً هفت ساله آن را ادامه بدهد. Core i911900K نقطه عطفی برای اینتل محسوب می شد. این پردازنده از گره پردازشی قدیمی استفاده می کرد اما در واقع نسبت به نسل قبلی Core i910900K هسته های کمتری داشت. اینتل تعداد هسته های پرچم دارش را از ۱۰ هسته به ۸ هسته کاهش داد و درعین حال، میزان مصرف برقش را افزایش داد. این پردازنده ها در برابر پردازنده های ۱۲ هسته ای و ۱۶ هسته ای تقریباً کم مصرف Ryzen 9 5900X و Ryzen 9 5950X شرکت AMD که هر دو عملکرد بهتر و قیمت پایین تری دارند، حرفی برای گفتن نداشتند.

 چنین وضعیتی نامطلوب بود. در بررسی ها، Core i910900K اغلب Core i911900K را شکست می داد و پردازنده های Ryzen شرکت AMD نیز در عملکرد برتری داشتند. اینتل به ندرت می توانست در بازی ها چند فریم بیشتر ارائه دهد اما این مقدار برای توجیه عملکرد کلی پایین تر CPU و مصرف برق بسیار بالاتر کافی نبود. اگرچه اینتل طی سال های گذشته با مشکلات زیادی روبه رو بوده، هیچ پردازنده ای بهتر از Core i911900K نمی تواند نماد مفهوم «هزینه بیشتر، بازدهی کمتر» باشد. 

ازآنجایی که اینتل به سرعت به Core i912900K کاملاً بهبودیافته روی آورد، هنوز هم می توانید تأثیر نسل یازدهم پردازنده ها را احساس کنید. اینتل تا آن زمان، رهبر بلامنازع بازار بود، درحالی که امروزه نقش ضعیف تری ایفا می کند. این شرکت اغلب برای اینکه بتواند با AMD رقابت کند، مجبور است قیمت محصولاتش را پایین بیاورد. این تغییر درست زمانی اتفاق افتاد که Core i911900K عرضه شد.

AMD FX9590

 هریک از پردازنده های Bulldozer (بولدوزر) شرکت AMD را می توان در این فهرست قرار داد اما هیچ پردازنده ای به اندازه FX9590 نمی تواند فاجعه بار بودن این معماری را نشان دهد. این پردازنده AMD که شبیه پردازنده های نسل یازدهم اینتل است، آخرین تلاش AMD است برای معماری Bulldozer قبل از معرفی معماری Zen .FX9590 در زمان عرضه، اولین پردازنده ای بود که به صورت پیش فرض (بدون نیاز به اورکلاک) به سرعت ۵ گیگاهرتز می رسید. ساخت چنین پردازنده ای جهش بزرگی محسوب می شد که به قیمت هنگفت مصرف برق تمام شده بود.

اجازه دهید کمی به عقب برگردیم. FX9590 در واقع از معماری Piledrive (پایل درایو) استفاده می کند که تجدیدنظری در طراحی اصلی Bulldozer است. Piledriver پیشرفت فوق العاده ای محسوب نمی شود؛ این معماری برخی مشکلات اساسی Bulldozer را به ویژه در زمان بندی وظایف روی آرایه عظیم رشته های آن برطرف کرد. در پردازنده FX9590، از معماری کارآمدتر استفاده شد و تا جای ممکن سرعت کلاک افزایش یافت؛ در نتیجه تراشه ای با مصرف ۲۲۰ واتی ساخته شد.

این میزان مصرف حتی با استانداردهای امروزی پردازنده هایی، مانند Core i914900K، هم دیوانه وار و بسیار زیاد است، در سال ۲۰۱۲ که این پردازنده عرضه شد، بدتر هم بود. میزان مصرف پردازنده های نسل ششم و هفتم اینتل حدود ۸۵ وات بود؛ درحالی که مصرف تراشه های نسل هشتم این شرکت به سختی به ۱۰۰ وات می رسیدند. FX9590 به رغم نیاز به مادربرد پرچم دار و راه اندازی خنک کننده مایع قوی برای عملکرد درست جهت ارائه قابلیت های خود، از همان سوکت AM3+ استفاده می کرد که آن زمان در اختیار بسیاری از پردازنده های پایین رده AMD بود.

گزارش هایی از هنگ کردن، دمای بسیار بالا، حتی خرابی مادربرد وجود داشت. بررسی های آن زمان ثابت کرد FX9590 قدرتمند است که با درنظرگرفتن قیمت پایین آن در مقایسه با گزینه های رقیب اینتل بسیار تأثیرگذار بود اما به محض اینکه هزینه سیستم خنک کننده عظیم و مادربردی رده بالا را برای جلوگیری از پایین آمدن سرعت پردازنده در نظر می گرفتید، متوجه می شدید برای استفاده از پردازنده AMD در مقایسه با اینتل، درنهایت هزینه بیشتری پرداخت می کنید. این موضوع در بسیاری از موارد به برتری ناچیز AMD به اینتل کمکی نمی کرد و پردازنده های اینتل با نصف مصرف برق و تعداد هسته های پردازنده های AMD، عملکرد مشابهی داشتند. 

FX9590 نمادی از شکست کلی Bulldozer شناخته می شود که در اوج آسیب پذیری AMD، بیشترین آسیب را به آن زد. ۲۰۱۲، سالی که AMD عرضه شد، زیان ۱.۱۸ میلیارد دلاری شرکت اعلام شد.

 Core i77740X اینتل

پردازنده Core i77740X اینتل الزاماً پردازنده بدی نیست اما قطعاً گیج کننده است. سال ها پیش، اینتل فهرستی از پردازنده های سری X را برای پلتفرم رده بالای مخصوص دسکتاپ (HEDT) ارائه می کرد. این شرکت در نسل های اخیر، پلتفرم HEDT را کنار گذاشته است. این پلتفرم قبلاً یکی از ارکان اصلی خط تولید اینتل بود. البته AMD با Threadripper 7000 آن را همچنان زنده نگه داشته است. اینتل از دو پلتفرم جداگانه استفاده می کرد. HEDT امکان استفاده از مادربردهای قدرتمند با مسیرهای PCIe زیاد، پشتیبانی از حافظه رم پیشرفته و پردازنده هایی با تعداد هسته بالا را فراهم می کرد، درحالی که خط تولید اصلی با قیمت های مناسب تر در دسترس کاربرانی بود که به امکانات سری X نیاز نداشتند.

اما اینتل تصمیم گرفت کار ناممکنی بکند. این شرکت در تلاشی برای پایین آوردن قیمت پلتفرم HEDT خود (که معمولاً برای پردازنده های هزار دلاری استفاده می شد.)، مدل های پایین تری با عنوان Kaby LakeX معرفی کرد. این سری شامل Core i57640X و Core i77740X می شد که در واقع نسخه های گران تر و مصرف برق بالاتر مدل های Core i57600K و Core i77700K سری اصلی بودند. تنها تفاوت آن ها افزایش جزئی سرعت کلاک بود.

در حقیقت، دلیلی برای خرید این قطعات وجود نداشت. برای استفاده از تراشه های Kaby LakeX (کبی لیک ایکس) باید روی پلتفرم HEDT بسیار گران تر اینتل سرمایه گذاری می کردید. علاوه براین، اینتل تصمیم گرفت گرافیک مجتمع را از این تراشه ها حذف کند و درعین حال نسبت به مدل های مشابه سری اصلی قیمت بالاتری طلب کند. نتایج این تصمیم واضح بودند. کانال یوتیوبی کینگرو (Kingru) دریافت Core i77740X تقریباً عملکردی مشابه Core i77700K اما مصرف برق و قیمت بالاتری دارد. بدتر اینکه Core i77700K ارزان تر با کمی سرعت اورکلاک بالاتر عملکرد بهتری داشت.

باوجود هزینه اضافی پلتفرم X299 اینتل برای استفاده از Core i77740X، این پردازنده حتی به تمام مسیرهای PCIe که این پلتفرم از آن ها پشتیبانی می کرد، دسترسی نداشت و به همان 16 مسیر موجود در Core i77700K محدود می شد. مشخص است که اینتل قصد داشته در کنار امکان ارتقا به پردازنده های گران تر سری X در آینده، با عرضه Core i77740X راهی ارزان تر برای ورود به پلتفرم X299 ارائه دهد اما این نقشه شکست خورد.

مشکلات اینتل به این جا ختم نمی شد. مدتی قبل از عرضه تراشه های جدید رایزن AMD، درست چند ماه قبل از عرضه Core i77740X، شرکت AMD پردازنده های قدرتمند Ryzen 1000 خودش را معرفی کرد که هسته های بیشتر و قیمت پایین تری نسبت به رقبای اینتل داشتند. در آن زمان، تغییر نام Core i77700K روی پلتفرمی گران تر تصمیمی غیرمنطقی به نظر می رسید. اینتل نه تنها برای بهبود جایگاه ضعیف خودش در برابر AMD کاری نمی کرد، بلکه از علاقه مندان می خواست هزینه بیشتری بپردازند.

AMD Phenom

AMD برای رقابت با پردازنده های اینتل با میکرومعماری K6، پردازنده های Athlon (آتلون) خودش را عرضه کرد. محصولات اولیه تحت برند Athlon چنان موفق بودند که AMD تا امروز از همین برند استفاده می کند؛ البته برای معماری های قدیمی تر Zen Athlon برند آتلون. AMD را از سازنده سی پی یو درجه دو به شرکتی قدرتمند که امروزه می شناسیم، تبدیل کرد. تا سال ۲۰۰۷، پس از عرضه اولین پردازنده چهارهسته ای دسکتاپ اینتل، همه منتظر پاسخ تیم سرخ (لقب AMD) بودند.

پاسخ AMD به این انتظارات پردازنده فنوم (Phenom) بود. این پردازنده مجموعه ای از پردازنده های چهارهسته ای است که برای مقابله با سری بسیار محبوب Core 2 Quad اینتل طراحی شده بود اما این پاسخ بیشتر شبیه حرکتی محتاطانه بود تا اقدامی انقلابی. AMD قبل از عرضه Phenom با مشکلات زیادی دست وپنجه نرم می کرد؛ مشخصات دقیق و قیمت ها تا لحظه آخر مشخص نبودند و AMD قبل از عرضه پردازنده هیچ اطلاعاتی درمورد عملکرد به اشتراک نمی گذاشت. بزرگ ترین مشکل باگی بود که درست قبل از عرضهٔ Phenom کشف شد و می توانست باعث هنگ کردن کامل سیستم شود. AMD از طریق BIOS (بایوس) راه حلی ارائه داد اما مشخص شد این راه حل به صورت متوسط عملکرد را تا ۲۰ درصد کاهش می دهد.

بدون تردید، با ورود اولین پردازنده های Phenom به بازار اوضاع بد شد. حتی یک پردازنده میان رده Core 2 Quad اینتل می توانست از Phenom 9900 پرچم دار در بیشتر زمینه ها پیشی بگیرد؛ از استفاده عمومی برای پلتفرم دسکتاپ گرفته تا بهره وری و بازی. اوضاع وقتی بدتر شد که پردازنده AMD در مقایسه با رقیب اینتلی با قیمت بیشتری عرضه شد. AMD سرانجام پردازنده های چهارهسته ای Phenom را عرضه کرد اما آن ها ارزش خرید نداشتند.

سایت فناوری آناند تک (AnandTech) به خوبی به اصل موضوع اشاره کرد و نوشت: «اگر امروز به دنبال تغییر نگهبان هستید، این اتفاق نخواهد افتاد.» در نقد و بررسی دیگری هم آناند لال شیمپی، (Anand Lal Shimpi) منتقد، Phenom را «بزرگ ترین ناامیدی» AMD تا به امروز دانست.

AMD درنهایت با Phenom II و به کمک ارائه پردازنده های چهارهسته ای مقرون به صرفه تر برای بازار میان رده دوباره جایگاهش را به دست آورد اما اینتل با Core i7 جدیدش پیش می رفت ولی AMD در فاصله بین عرضه پردازنده های Athlon و Phenom II، به دلیل عملکرد ناامیدکننده و قیمت بالای تراشه های اصلی Phenom تقریباً هیچ پیشرفتی نداشت.

Pentium 4 Willamette اینتل

پردازنده های نسل پنتیوم ۴ اینتل درنهایت به موفقیتی بزرگ تبدیل شدند و اولین تراشه های اینتل با قابلیت Hyper Threading یا فراریسمانی (تقسیم یک پردازش به بخش های کوچک و انجام هم زمان آن ها) به شمار می رفتند. همچنین این نسل برند Extreme Edition را به خط تولید اینتل معرفی کرد که این برند تا چند نسل از پردازنده های سری X نیز ادامه پیدا کرد. بااین حال در معرفی اولیه پنتیوم ۴، اوضاع به این شکل نبود. نسل اول این تراشه ها که با اسم رمز Willamette (ویلامت) شناخته می شدند، نیمه کاره و گران قیمت بودند؛ این پردازنده ها فقط از تراشه های ارزان تر Athlon (آتلون) شرکت AMD شکست نخوردند، بلکه حتی از مدل های قبلی Pentium III اینتل نیز عقب ماندند.

باید به خاطر داشته باشید که پنتیوم ۴ در دوران پردازنده های تک هسته ای عرضه شد. مدل های این نسل براساس سرعت کلاک از هم جدا می شدند، نه شماره مدل. اولین پردازنده های Pentium 4 فرکانس ۱.۴ و ۱.۵ گیگاهرتز داشتند. حتی یک پردازنده Pentium III با فرکانس یک گیگاهرتز هم می توانست از پس مدل ۱.۴ گیگاهرتزی Pentium 4 بربیاید، درحالی که پردازنده  ۱.۲ گیگاهرتزی Athlon مبتنی بر Thunderbird (تاندربرد) شرکت AMD که چند ماه قبل عرضه شده بود، در آزمایش عملکرد پردازشی، هر دوی این تراشه ها را به راحتی شکست می داد؛ نتایج رقابت حتی بدتر هم بود.

هنگام عرضه ، این پردازنده ها راه حلی موقتی به نظر می رسیدند. اینتل آن ها را با وعده سرعت کلاک بالاتر در آینده عرضه کرد، وعده ای که درنهایت نسل Pentium 4 آن را برآورده کرد. بااین حال، این نسل همچنان به مشکلات زیادی دچار بود. مهم ترین مشکل تصمیم اینتل برای استفاده از RDRAM به جای DDR SDRAM بود. RDRAM به دلیل پیچیدگی ساخت گران تر از DDR SDRAM بود. این موضوع آن قدر نگران کننده بود که اینتل دو نوار از حافظه RDRAM را همراه هر CPU بسته بندی شده Pentium 4 (پنتیوم 4) ارائه می داد.

این مشکل علاقه مندان به ساخت کامپیوتر شخصی نبود، بلکه شرکای اینتل گرفتار آن شده بودند که نمی خواستند هزینه RDRAM را بپردازند، درحالی که DDR SDRAM ارزان تر بود و عملکرد بهتری داشت. (امروزه DDR SDRAM هنوز هم با استانداردهایی، مانند DDR4 و DDR5، استفاده می شود.) درنهایت، اینتل پردازنده هایی را ارائه می داد که نه تنها رقبا آن ها را شکست داده بودند، بلکه حتی از نسل قبلی اینتل نیز عقب افتاده بودند. بدتر اینکه به دلیل رابط عجیب حافظه گران تر هم بودند.

اینتل در ماه های بعد، تراشه های Pentium 4 را با سرعت کلاک بالاتر و رابط DDR مناسب عرضه کرد. این برند درنهایت به کمک Hyper Threading و Extreme Edition موفق شد اما موفقیت اولین پردازنده های Pentium 4 واقعاً ناامیدکننده بود.

AMD E240

در این فهرست روی پردازنده های دسکتاپ تمرکز می کنیم اما پردازنده موبایل E240 شرکت AMD به قدری وحشتناک است که حتماً باید در این لیست جا بگیرد. سرعت این پردازنده تک هسته ای موبایل می تواند به ۱.۵ گیگاهرتز هم برسد؛ بنابراین ممکن است فکر کنید در دهه ۲۰۰۰ عرضه شده است اما در اشتباهید. این پردازنده ۲۰۱۱ عرضه شد! حتی در آن زمان هم ضعیف ترین پردازندهٔ نسل دوم Core i3 اینتل دو هسته و چهار رشته داشت. اینتل اولین پردازندهٔ Core Duo را سال ۲۰۰۶ برای لپ تاپ ها عرضه کرد.

هیچ وقت انتظار زیادی از E240 نمی رفت. این پردازنده روی پلتفرم Brazos شرکت AMD عرضه شد که تراشه های کم مصرفی بودند و برای رقابت با سری Atom شرکت Intel ساخته شده بودند اما E240 هنگام عرضه در سال ۲۰۱۱ هم عقب مانده بود؛ استاندارد Atom دو هسته بود و حتی گزینه های قدرتمندتر AMD در این محدوده، مانند E300 و E450، دو هسته داشتند. E240 با تمرکز بر ساخت پردازنده برای لپ تاپ های ارزان قیمت ایجاد شده بود اما حتی با این معیار هم چندین سال از زمان خودش عقب بود.

بدتر اینکه E240 با یک کنترل کننده حافظه تک کاناله طراحی شده بود که باعث می شد سرعت پایین پردازنده کمتر هم بشود؛ این تراشه با تنها یک هسته و بدون پشتیبانی از چندین رشته باید هم زمان فقط از پس یک کار برمی آمد. این موضوع تأثیر بسزایی بر عملکردش داشت و باعث می شد E240 نسبت به E350 که دوهسته ای بود، تا ۳۶ درصد عملکرد ضعیف تری داشته باشد. نوت بوک چک (NotebookCheck) در بررسی خود از لپ تاپ اچ پی 635 که از E240 استفاده می کرد، نوشت: «ما فقط می توانستیم مخالفتمان را با این موضوع نشان دهیم.»

صرف اینکه یک پردازنده تنها ضعیف باشد، آن را به یکی از بدترین ها در تمام دوران تبدیل نمی کند. گزینه های زیادی از AMD و Intel برای لپ تاپ های ارزان قیمت وجود دارند که قدرتمند نیستند، اما E240 در زمان خودش واقعاً پردازنده آزاردهنده ای بود. به نظر می رسد هدف اصلی این تراشه فریب خریداران ناآگاه و فروش پردازنده ای به آن ها بود که سه یا چهار سال از زمان خودش عقب بود.

Itanium اینتل

امروزه همه ما اینتل را قهرمان معماری مجموعه دستورالعمل x86 (ISA) می شناسیم. این شرکت معماری x86 را همراه موجی از ماشین هایی که درحال حاضر از مجموعه دستورالعمل Arm استفاده می کنند، توسعه داد. این شرکت پرچمش را تکان می دهد تا ثابت کند x86 هنوز نمرده است. بااین حال، اوضاع همیشه به این شکل نبود. اینتل در برهه ای می خواست با توسعه ISA جدید، فرزند خودش را نابود کند. معماری ایتانیوم (Itanium) اینتل و مجموعه پردازنده هایی که همراه آن عرضه شدند، سرمایه گذاری مشترکی بین اینتل و اچ پی برای توسعهٔ ISA با توانایی آدرس دهی ۶۴ بیتی بود که شکست بزرگی محسوب می شد.

احتمالاً تا به حال اسم Itanium را نشنیده اید؛ چون هرگز واقعاً در بازار اصلی عرضه نشده است. اولین باری که Itanium وارد صحنه شد، تغییری اساسی در محاسبات به شمار می رفت. این پردازنده پاسخ اینتل به PowerPC و مجموعه دستورالعمل RISC آن بود و ISA شصت وچهاربیتی را بدون افت عملکرد برای برنامه های 32 بیتی ارائه می داد. حداقل این ادعای اینتل و اچ پی بود. در واقعیت، رقبای RISC بسیار سریع تر بودند و حتی یک سال قبل از عرضه Itanium به مراکز داده، شرکت ای ام دی ISA x8664 خودش را منتشر کرد که نسخه توسعه یافته x86 بود و می توانست برنامه های 64 بیتی را اجرا کند؛ این معماری هنوز هم استفاده می شود.

بااین حال، Itanium پشتوانه زیادی داشت. آن قدر زیاد که اینتل آن را تا دهه ها پس از سال ۲۰۰۱، اولین باری که پردازنده ها معرفی شدند، زنده نگه داشت. اچ پی و اینتل سال ۱۹۹۴ مشارکتشان را اعلام کردند و تا ژوئیه ۲۰۰۱ که Itanium عرضه شد، برندهای بزرگی، مانند دل، آی بی ام، کامپک و هیتاچی، برای آینده ای که اینتل و اچ پی پیش بینی کرده بودند، قرارداد همکاری امضا کرده بودند اما فقط چند سال بعد، تقریباً تمام پشتیبانی از Itanium از بین رفت و اینتل با توسعه نسخه توسعه یافته x8664، حرکت AMD را تکرار کرد.

اینتل به رغم اینکه هرگز وارد بازار اصلی نشد، از لحاظ فنی تا ۲۰۲۱ تراشه های Itanium را عرضه می کرد. این شرکت سال ۲۰۱۱، حتی پس از اینکه معماری x8664 خودش را به عنوان ISA غالب در کل بازار رایانه های شخصی ثابت کرده بود، همچنان اصرار بر پشتیبانی از Itanium داشت. بااین حال، چرخه عمر طولانی Itanium اشتباه نبود. سال ۲۰۱۲، اسناد دادگاهی که به عنوان بخشی از دعوای حقوقی اوراکل و اچ پی درمورد پردازنده های Itanium مطرح شد، نشان داد اچ پی از ۲۰۰۹ تا ۲۰۱۷ مبلغ ۶۹۰ میلیون دلار برای ادامه تولید تراشه ها به اینتل پرداخته است. اچ پی برای اینکه Itanium را سر پا نگه دارد، به اینتل پول پرداخت می کرد.

رایانه های شخصی جریان اصلی هرگز با پردازنده های Itanium عرضه نشدند اما این پردازنده ها همچنان یکی از بزرگ ترین شکست های صنعت کامپیوتر شناخته می شوند. گرچه ابتدا انقلاب معرفی شده بودند، در دهه های پس از عرضه Itanium، اینتل همچنان مقیاس استفاده از ISA را کاهش داد تا اینکه درنهایت این معماری منسوخ شد.