خودروهای خودران: موفقیت یا شکست؟
تاریخچه خودروهای خودران
ایده خودروهای خودران به دهههای اولیه قرن بیستم برمیگردد. در سال 1925، نوربرت هودینا، مخترع آمریکایی، یک خودروی خودران را در خیابانهای نیویورک به نمایش گذاشت. این خودرو از طریق امواج رادیویی کنترل میشد و میتوانست با سرعت 20 مایل در ساعت حرکت کند.
در دهههای بعدی، پیشرفتهایی در زمینه فناوریهای مورد نیاز برای ساخت خودروهای خودران حاصل شد. در دهه 1950، محققان دانشگاه استنفورد اولین خودروی خودران را با استفاده از رادار توسعه دادند. در دهه 1980، دوربینهای دیجیتال و هوش مصنوعی به فناوریهای مورد استفاده در خودروهای خودران اضافه شدند.
در دهههای اخیر، پیشرفتهای چشمگیری در زمینه خودروهای خودران حاصل شده است. شرکتهای خودروسازی و فناوری، میلیاردها دلار در تحقیق و توسعه خودروهای خودران سرمایهگذاری کردهاند. در سال 2015، گوگل اولین خودروی خودران خود را به صورت عمومی آزمایش کرد. در سال 2020، شرکتهای خودروسازی تسلا، اوپل و مرسدس بنز خودروهای خودران خود را به بازار عرضه کردند.
مراحل توسعه خودروهای خودران
توسعه خودروهای خودران را میتوان به چهار مرحله تقسیم کرد:
مرحله اولیه (1925-1970): در این مرحله، خودروهای خودران به صورت دستی کنترل میشدند و تنها از فناوریهای اولیه مانند رادار و دوربینهای ساده استفاده میکردند.
مرحله پیشرفته (1970-2010): در این مرحله، خودروهای خودران از فناوریهای پیشرفتهتری مانند هوش مصنوعی و سنسورهای لیدار استفاده کردند.
مرحله تجاری (2010-2020): در این مرحله، شرکتهای خودروسازی و فناوری شروع به آزمایش خودروهای خودران در جادههای عمومی کردند.
مرحله فراگیر (2020-): در این مرحله، انتظار میرود خودروهای خودران به طور گسترده در دسترس عموم قرار گیرند.
آینده خودروهای خودران
آینده خودروهای خودران هنوز نامشخص است. برخی از کارشناسان معتقدند که خودروهای خودران میتوانند در دهههای آینده به طور گسترده در دسترس عموم قرار گیرند. برخی دیگر معتقدند که خودروهای خودران با چالشهای زیادی روبرو هستند و ممکن است هرگز به طور کامل جایگزین خودروهای سنتی نشوند.
با این حال، انتظار میرود که خودروهای خودران تأثیر قابل توجهی بر جامعه داشته باشند. این خودروها میتوانند به کاهش تصادفات، افزایش ایمنی، بهبود بهرهوری و کاهش آلودگی کمک کنند. علاوه بر این، خودروهای خودران میتوانند به تغییر الگوی حملونقل و ایجاد شغلهای جدید کمک کنند.
خودروهای خودران فناوری نوظهوری هستند که پتانسیل تغییر چشمگیر نحوه حملونقل را دارند. با وجود چالشهای پیش روی، انتظار میرود که خودروهای خودران در آینده نقش مهمی در جامعه ایفا کنند.
ایده خودروهای خودران به قرن نوزدهم برمیگردد. در سال 1801، یک مهندس فرانسوی به نام نیکولای جوزف کانارد یک ماشین بخار را طراحی کرد که میتوانست بدون دخالت انسان حرکت کند. در سال 1900، یک مخترع آمریکایی به نام چارلز دیرینگ یک خودروی خودران با استفاده از یک سیستم کنترل از راه دور رادیویی طراحی کرد.
در دهههای 1920 و 1930، پیشرفتهایی در زمینههای فناوری سنسور و پردازش اطلاعات صورت گرفت که به توسعه خودروهای خودران کمک کرد. در سال 1925، یک شرکت آمریکایی به نام هودینا یک خودروی خودران را در خیابانهای نیویورک آزمایش کرد. این خودرو با استفاده از یک سیستم کنترل از راه دور رادیویی کنترل میشد.
در دهههای 1950 و 1960، تحقیقات در زمینه خودروهای خودران توسط دولتها و دانشگاهها ادامه یافت. در سال 1959، یک خودروی خودران توسط آزمایشگاه تحقیقاتی خودروی جنرال موتورز در جادههای عمومی آزمایش شد. این خودرو با استفاده از یک سیستم رادار و دوربین کنترل میشد.
در دهههای 1970 و 1980، تحقیقات در زمینه خودروهای خودران به دلیل افزایش قیمت نفت و نگرانیهای زیستمحیطی کاهش یافت. با این حال، در دهههای 1990 و 2000، با پیشرفت فناوریهای جدید مانند لیدار و هوش مصنوعی، تحقیقات در زمینه خودروهای خودران دوباره مورد توجه قرار گرفت.
در سال 2009، گوگل یک پروژه تحقیقاتی در زمینه خودروهای خودران آغاز کرد. این پروژه به سرعت پیشرفت کرد و در سال 2016، گوگل یک خودروی خودران را در جادههای عمومی در ایالات متحده آزمایش کرد.
در حال حاضر، شرکتهای خودروسازی و فناوری زیادی در حال توسعه خودروهای خودران هستند. این شرکتها امیدوارند که خودروهای خودران را در دهههای آینده به بازار عرضه کنند.
مراحل توسعه خودروهای خودران
توسعه خودروهای خودران را میتوان به چهار مرحله تقسیم کرد:
خودرانهای سطح 0 تا 2: این خودروها از فناوریهای کمکی راننده مانند ترمز اضطراری خودکار و کنترل کروز تطبیقی استفاده میکنند. این خودروها هنوز به دخالت انسان برای رانندگی نیاز دارند.
خودرانهای سطح 3: این خودروها میتوانند در شرایط خاصی %D